Over de Stellerzeeleeuw

In het Dolfinarium ontmoet je twee soorten zeeleeuwen: de Californische zeeleeuw en de Stellerzeeleeuw. De Stellerzeeleeuw (Eumetopias jubatus) is een stuk groter dan zijn Californische neef – en ook meteen een stuk gevaarlijker. De naam komt van de bioloog Steller, en net als ‘echte’ leeuwen, hebben ook de mannetjes van Stellerzeeleeuwen manen!

Rob, zeehond, zeeleeuw?

Hoe zit het nou? Eigenlijk is het heel simpel: rob is gewoon een andere naam voor zeehond. Zeehonden en zeeleeuwen zijn allebei zogenaamde ‘vinpotigen’, wat betekent dat ze zoogdieren zijn met vinnen in plaats van poten. Maar de vinnen van zeehonden zijn niet hetzelfde als die van zeeleeuwen. Als je ze naast elkaar zou zien lopen, zie je meteen het verschil: de zeeleeuw kan prima op zijn voorste vinnen ‘lopen’, terwijl zeehonden meer hobbelen.

Heb je het geluk een dier van dichtbij te spotten en twijfel je of het een zeeleeuw of zeehond is? Zoek dan de oortjes. Zie je die aan de buitenkant zitten? Dan sta je tegenover een zeeleeuw. Geen oren te bekennen? Dan is het een zeehond!

Stellerzeeleeuwen in het wild

In het wild komen Stellerzeeleeuwen voor in het Noordelijke gedeelte van de Grote Oceaan, bij Rusland, Alaska, Canada, én bij Californië – waar dan weer de Californische zeeleeuw vandaan komt. Stellerzeeleeuwen leven in rotsachtige kustgebieden en op de stranden. Ze liggen meer in het water dan andere zeeleeuwensoorten, waardoor ze moeilijk te bestuderen zijn in de natuur.

Stellerzeeleeuwen zijn roofdieren en ze jagen op verschillende soorten vis, inktvis, octopus en soms zelfs op zeehonden. Zelf moeten ze uitkijken voor orka’s en grote haaiensoorten.

Stellerzeeleeuwen leven in grote kolonies, waarbinnen weer aparte groepen zijn. Zo’n groep bestaat uit een dominant mannetje en een heleboel vrouwtjes en wordt ook wel een harem genoemd. Het dominante mannetje is de baas van zijn harem en vecht met indringende mannetjes om zijn vrouwen en territorium te verdedigen.

Zeker in het paarseizoen, vroeg in de zomer, heeft hij het maar druk met dat verdedigen. Hij heeft dan zelfs zo weinig interesse in eten, dat hij honderden kilo’s afvalt. Gelukkig kan hij dat best, want een mannetje weegt al gauw meer dan duizend kilo – dat is ongeveer zo zwaar als een auto!

De vrouwtjes in een groep blijven vaak jaren bij elkaar en helpen elkaar bij de opvoeding en verdediging van de jongen. Een pasgeboren pup blijft ongeveer een jaar melk drinken bij de moeder, maar wordt daarnaast dus ook opgevoed door een heleboel tantes. Grappig, hè? Mannetjes zijn harembaas totdat een sterker mannetje de groep overneemt. Zij wisselen dus vaker van groep.

Lichaamsbouw

Het lichaam van de Stellerzeeleeuw is goed aangepast op het leven op land én in het water. Ze hebben een gestroomlijnd lichaam waarmee ze soepel door het water glijden. Ze hebben sterke vinnen waarmee ze snel kunnen zwemmen, hun achterste vinnen hebben kleine nageltjes aan het uiteinde. En ze kunnen met hun vinnen zelfs goed op rotsen klimmen en traplopen! Wil je ze zelf zien zwemmen, klimmen en lopen? Kom dan kijken bij de voorstelling Sterk Werk.

Zeeleeuwen hebben ook hele gevoelige snorharen. Daarmee voelen ze de trillingen in het water die vissen achterlaten, zodat ze zelfs in troebel water op prooi kunnen jagen! Die vangen ze vervolgens met hun 34 scherpe, bruine tot zwarte tanden en kiezen.

De vacht van Stellerzeeleeuwen is lichter van kleur dan die van andere zeeleeuwensoorten. Kijk in het Dolfinarium maar naar de Californische zeeleeuwen – die zijn een stuk donkerder.

Bij Stellerzeeleeuwen zie je trouwens ook heel goed het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes. Het mannetje kan namelijk wel drie keer zo groot zijn als het vrouwtje!

Bedreigingen

De Stellerzeeleeuw is helaas bijna bedreigd in de natuur (IUCN rode-lijststatus: gevoelig ). Ze lopen, net als andere zeedieren trouwens, onder meer gevaar door verschillende factoren zoals plastic afval, klimaatverandering en de commerciële visserij.